Poszłam do restauracji, aby po raz pierwszy spotkać się z rodzicami narzeczonego, ale to, co zrobili, sprawiło, że odwołałam ślub

Myślałam, że spotkanie z rodzicami mojego narzeczonego będzie tylko kolejnym krokiem w kierunku naszej przyszłości, ale jedna katastrofalna kolacja ujawniła prawdę o świecie Richarda. Pod koniec tego wieczoru nie miałam innego wyboru, jak tylko odwołać ślub.

Nigdy nie myślałem, że będę typem, który odwoła ślub. Ale życie potrafi cię zaskoczyć, prawda?

Jestem jedną z tych osób, które wolą podejmować poważne decyzje po rozmowie z przyjaciółmi i rodziną i poznać ich zdanie na ten temat. Ale tym razem po prostu wiedziałam, że muszę to zrobić.

Wiedziałem, że muszę odwołać ślub, ponieważ to, co wydarzyło się tego dnia w restauracji, było czymś, czego się nie spodziewałem.

Zanim omówię ten dzień, pozwól, że opowiem trochę o moim narzeczonym, Richardzie. Poznałam go w pracy, kiedy dołączył jako młodszy kierownik w dziale księgowości. Nie wiem, co to było, ale coś mnie w nim pociągało. Coś, co sprawiło, że od razu go zauważyłam.

Richard pasował do definicji przystojnego mężczyzny. Wysoki, stylowe włosy, ciepły uśmiech i świetne poczucie humoru. Szybko stał się ulubieńcem biura i wkrótce zaczęliśmy rozmawiać podczas przerw na kawę.

Zaczęliśmy spotykać się około siedem tygodni po jego dołączeniu i zdałam sobie sprawę, że był wszystkim, czego chciałam od partnera. Pewny siebie, miły, odpowiedzialny i zorientowany na rozwiązania. Właśnie takiego mężczyzny potrzebowała taka niezdarna kobieta jak ja.

Nasz związek rozwijał się szybko. O wiele za szybko, kiedy teraz o tym myślę. Richard oświadczył się zaledwie sześć miesięcy po tym, jak zaczęliśmy się spotykać, a ja byłam tak wciągnięta w wir romansu, że zgodziłam się bez wahania.

Wszystko w nim wydawało się idealne, z wyjątkiem jednej rzeczy: nie poznałam jeszcze jego rodziców. Mieszkali w innym stanie, a Richard zawsze miał wymówkę, dlaczego nie mogliśmy ich odwiedzić. Ale kiedy dowiedzieli się o naszych zaręczynach, nalegali na spotkanie ze mną.

"Pokochają cię - zapewnił Richard, ściskając moją dłoń. "Zarezerwowałem nam stolik w tym nowym, eleganckim miejscu w centrum na piątkowy wieczór".

Następne kilka dni spędziłam w panice. W co powinnam się ubrać? Co jeśli mnie nie polubią? Co jeśli powiedzą Richardowi, żeby mnie zostawił?

Przysięgam, że przymierzyłam kilkanaście strojów, zanim zdecydowałam się na klasyczną czarną sukienkę. Chciałam wyglądać wytwornie, ale nie przesadnie.

W piątek wróciłam wcześniej z pracy i przygotowałam się. Bez makijażu, urocze czarne szpilki, mini torebka i naturalna fryzura. Chciałam zachować prostotę, ale idealnie na tę okazję. Richard odebrał mnie wkrótce potem.

"Wyglądasz cudownie, kochanie!" - powiedział, błyskając uśmiechem, który uwielbiałam. "Gotowa?

Przytaknęłam, próbując uspokoić nerwy. "Naprawdę mam nadzieję, że mnie polubią".

"Polubią, skarbie - chwycił mnie za rękę. "W końcu masz wszystko, co rodzic chciałby widzieć w partnerze swojego dziecka. Jesteś niesamowita na zewnątrz".

W tym momencie poczułam lekką ulgę, ale nadal nie byłam gotowa na dramat, który miał się wydarzyć.

Kilka minut później weszliśmy do restauracji i pomyślałem, że jest oszałamiająca. Kryształowe żyrandole zwisały z sufitu, a delikatna muzyka fortepianowa wypełniała powietrze. Było to miejsce, w którym nawet szklanki do wody wyglądały na drogie.

Zauważyliśmy rodziców Richarda przy stoliku w pobliżu okna. Jego matka, Isabella, drobna kobieta z idealnie ułożonymi włosami, wstała, gdy podeszliśmy. Tymczasem jego ojciec, Daniel, który wydawał się dość surowy, pozostał na swoim miejscu.

"Och, Richard!" jego matka gruchnęła, gdy podeszliśmy do niej, całkowicie mnie ignorując. Mocno przytuliła Richarda, a potem trzymała go na wyciągnięcie ręki. "Wyglądasz tak słabo. Straciłeś na wadze? Czy jesz wystarczająco dużo?"

Stałem tam niezręcznie, aż Richard w końcu sobie o mnie przypomniał.

"Mamo, tato, to jest Clara, moja narzeczona.

Jego matka spojrzała na mnie od stóp do głów.

"O tak, witaj kochanie - uśmiechnęła się z uśmiechem, który nie sięgał jej oczu.

Jego ojciec tylko chrząknął.

Gdy usiedliśmy, próbowałam rozpocząć rozmowę.

"Tak miło w końcu was poznać. Richard wiele mi o was opowiadał".

Zanim którykolwiek z nich zdążył odpowiedzieć, pojawił się kelner z menu. Kiedy je przeglądaliśmy, zauważyłam matkę Richarda pochylającą się w jego stronę.

"Och, kochanie", powiedziała głośnym szeptem, "czy chcesz, żeby mama zamówiła dla ciebie? Wiem, jak przytłacza cię zbyt duży wybór".

Co do... pomyślałam.

Richard miał trzydzieści lat, a Isabella traktowała go jakby miał osiem. Ale ku mojemu zaskoczeniu, tylko skinął głową. Myślałam, że powie jej, żeby przestała traktować go jak dziecko, ale myliłam się.

"Dzięki, mamo", powiedział. "Wiesz, co lubię".

Próbowałam złapać wzrok Richarda, ale był skupiony na swojej matce. Zaczęła zamawiać najdroższe pozycje z menu dla nich obojga. Homara, żeberka i butelkę wina za 200 dolarów.

Kiedy nadeszła moja kolej, zamówiłem proste danie z makaronem. Byłem zbyt oszołomiony, by mieć apetyt.

Gdy czekaliśmy na nasze jedzenie, Daniel w końcu zwrócił się bezpośrednio do mnie.

"Więc, Claro - powiedział, jego głos był szorstki. "Jakie masz zamiary wobec naszego syna?

Prawie zakrztusiłam się wodą. "Przepraszam?"

"Cóż, planujesz go poślubić, prawda? Jak zamierzasz się nim opiekować? Wiesz, że musi mieć wyprasowane ubrania i nie może spać bez swojej specjalnej poduszki.

Spojrzałam na Richarda, oczekując, że się wtrąci i powie ojcu, że to niestosowne. Ale on po prostu siedział i milczał.

"Ja... uhh..." jąkałam się. "Tak naprawdę nie omawialiśmy jeszcze tych szczegółów".

"Musisz się tego szybko nauczyć, kochanie - wtrąciła się Isabella. "Nasz Richie jest bardzo wybredny. Potrzebuje kolacji dokładnie o 18:00 każdego dnia i nawet nie myśl o podawaniu mu warzyw. On ich nie tknie".

Dobra, nie na to się pisałam, pomyślałam. Co się dzieje? Dlaczego Richard nie powiedział nic swoim rodzicom? Dlaczego pozwalał im traktować go jak dziecko?

W tym momencie kelner przyszedł z jedzeniem, chwilowo ratując mnie przed koniecznością odpowiedzi. Gdy jedliśmy, rodzice Richarda nadal się nad nim pastwili.

Nie mogłam uwierzyć własnym oczom, gdy zobaczyłam, jak Isabella kroi dla niego stek, a Daniel przypomina mu, by użył serwetki. Byłam oszołomiona.

Zgodnie z oczekiwaniami, mój apetyt zniknął, więc po prostu siedziałam, dłubiąc w makaronie. Zastanawiałam się, dlaczego tego nie przewidziałam. Dlaczego Richard tak niechętnie odwiedzał ze mną dom swoich rodziców, kiedy się spotykaliśmy?

Wszystkie jego wymówki zaczęły mieć teraz dla mnie sens.

Gdy posiłek dobiegł końca, odetchnęłam z ulgą, myśląc, że najgorsze już za nami. Jeszcze nie... koszmarna kolacja właśnie osiągnęła swój punkt kulminacyjny.

Kiedy kelner przyniósł rachunek, Isabella podniosła go, zanim ktokolwiek inny zdążył go zobaczyć. Szczerze mówiąc, myślałam, że zrobiła to, bo nie chciała, żebym płaciła z grzeczności, ale to, co powiedziała później, sprawiło, że patrzyłam na nią szeroko otwartymi oczami.

"Cóż, kochanie, myślę, że to sprawiedliwe, że podzielimy się tym 50/50, prawda?" - uśmiechnęła się do mnie. "W końcu jesteśmy teraz rodziną.

Zamówili jedzenie i wino warte setki dolarów, podczas gdy ja zjadłem danie z makaronem za 20 dolarów. A teraz oczekiwali, że zapłacę połowę? Nie ma mowy!

Czując się oszołomiona, spojrzałam na Richarda, błagając go po cichu, by coś powiedział. Oczekiwałam, że stanie w mojej obronie i powie swojej matce, jak śmiesznie brzmiała. Ale ten człowiek po prostu siedział, unikając mojego spojrzenia.

W tym momencie wszystko stało się jasne. Nie chodziło tylko o kosztowną kolację. To była moja przyszłość, jeśli poślubię Richarda. Poślubiłabym też jego rodziców.

Wzięłam więc głęboki oddech i wstałam.

"Właściwie" - zaczęłam spokojnym głosem - "myślę, że po prostu zapłacę za własny posiłek".

Gdy Richard i jego rodzice spojrzeli na mnie, wyciągnęłam portfel i położyłam na stole wystarczającą ilość gotówki, aby pokryć mój makaron i hojny napiwek.

"Ale..." zaprotestowała Isabella. "Jesteśmy rodziną!"

"Nie, nie jesteśmy - powiedziałem, patrząc jej prosto w oczy. "I nie będziemy."

Następnie odwróciłam się do Richarda, który w końcu napotkał moje spojrzenie. Wyglądał na zdezorientowanego, jakby nie mógł zrozumieć, co się dzieje.

"Richard - powiedziałam cicho - zależy mi na tobie. Ale to... to nie jest przyszłość, której chcę. Nie szukam dziecka, którym mogłabym się opiekować. Chcę partnera. I nie sądzę, żebyś był na to gotowy".

Zsunęłam pierścionek zaręczynowy i położyłam go na stole.

"Przykro mi, ale ślub odpada.

Odwróciłam się i wyszłam z restauracji, zostawiając za sobą trzy oszołomione twarze.

Gdy wyszłam na chłodne, nocne powietrze, poczułam, że ciężar spadł mi z ramion. Tak, to bolało. Tak, to będzie niezręczne w pracy. Ale wiedziałam, że podjęłam właściwą decyzję.

Następnego ranka zwróciłam suknię ślubną.

Gdy sprzedawczyni przetwarzała mój zwrot pieniędzy, zapytała, czy wszystko w porządku.

Uśmiechnęłam się, czując się lżej niż od miesięcy. "Wiesz co? Będzie."

Kiedy to powiedziałam, zdałam sobie sprawę, że najodważniejszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest odejście od czegoś, co nie jest dla ciebie odpowiednie. Może to boleć w tej chwili, ale na dłuższą metę jest to najlepsza rzecz, jaką możesz dla siebie zrobić.

Zgadzasz się z tym?