Adoptowaliśmy milczącą 6-letnią dziewczynkę - sześć miesięcy później powiedziała: "Moja mama żyje i mieszka w domu po drugiej stronie ulicy"!

Po latach bezpłodności Megan i Alex w końcu adoptują cichą sześcioletnią dziewczynkę. Gdy ich nowe życie zaczyna się układać, jedno zdanie córki obala wszystko, co wydawało im się, że wiedzą...

Kiedy przez dziesięć lat starasz się o dziecko, zaczynasz myśleć, że wszechświat karze cię za coś, czego nie potrafisz nazwać.

Nie wiem, na ilu wizytach byliśmy.

Myślę, że straciłam rachubę po piątej klinice i po siódmym specjaliście, który powiedział, że powinniśmy "zarządzać oczekiwaniami". Zawsze używali tak ostrożnego języka, jakby unikanie słowa "nie " miało złagodzić cios.

Kiedy spędzasz dziesięć lat starając się o dziecko,

zaczynasz myśleć, że wszechświat cię karze.

Nauczyłam się na pamięć kształtu poczekalni. Potrafiłam wymienić skutki uboczne leków jak ktoś, kto czyta listę zakupów. Mój mąż, Alex, pozostał spokojny przez to wszystko, nawet gdy ja nie byłam. Trzymał mnie za rękę podczas zabiegów i nieustannie szeptał.

"Jeszcze nie skończyliśmy mieć nadziei, Meg. Nie na długo, kochana" - powtarzał.

Ale pewnego popołudnia, kiedy ostatni test wypadł gorzej niż oczekiwano, nie płakaliśmy. Po prostu usiedliśmy przy kuchennym stole, trzymając kubki z herbatą jak koła ratunkowe i wpatrywaliśmy się w siebie.

"Jeszcze nie skończyliśmy mieć nadziei, Meg".

"Nie chcę ci tego robić - powiedziałam. "Alex, oboje wiemy, że to ja jestem problemem. To... moje łono nie jest gościnne".

Mój mąż sięgnął przez stół i splótł swoje palce z moimi.

"Być może, Megan - powiedział. "Nie chcę, żebyśmy przestali próbować być rodzicami. Są inne sposoby i myślę, że powinniśmy włożyć w nie naszą energię... i przestać rozdzierać twoje ciało".

Wtedy po raz pierwszy adopcja wydała mi się czymś więcej niż rozwiązaniem awaryjnym. Poczuła się jak możliwość. To było jak otwarcie okna po zbyt długim przebywaniu w dusznym pomieszczeniu.

"Nie chcę, żebyśmy przestali próbować zostać rodzicami".

Rozpoczęliśmy proces w tym samym tygodniu.

Adopcja nie jest tak prosta, jak wypełnienie formularza i sprowadzenie dziecka do domu. Chodzi o papierkową robotę, dokumentację medyczną, sprawdzenie przeszłości, weryfikację finansową, a nawet inspekcję domu. Zadawali pytania, których nigdy sobie nie zadawaliśmy, dotyczące konfliktów, traumy, filozofii rodzicielstwa i tego, jak się od siebie różnią, a także naszych długoterminowych celów.

Podczas wizyty domowej przydzielona nam pracownica socjalna, łagodna kobieta o imieniu Teresa, powoli przechodziła przez każdy pokój, robiąc notatki na tablicy. Zanim wyszła, zatrzymała się przy drzwiach sypialni dla gości i uśmiechnęła się do nas.

Adopcja nie jest tak prosta, jak wypełnienie

wypełnienie formularza i sprowadzenie dziecka do domu.

"Urządźcie ten pokój" - powiedziała łagodnie. "Zrób z niego pokój dla dziecka. Nawet jeśli na początku będzie to tylko skorupa. Ten proces wymaga czasu, Alex, Megan... ale jest tego wart. Po prostu wytrwajcie. Wasze szczęśliwe zakończenie nadejdzie".

Staliśmy w pustym pokoju przez długi czas po jej wyjściu. Potem Alex odwrócił się do mnie i uśmiechnął.

"Przygotujmy się - powiedział. "Nawet jeśli nie wiemy jeszcze dla kogo".

Pomalowaliśmy ściany na ciepły żółty kolor i zawiesiliśmy miękkie zasłony, które trzepotały, gdy okna były otwarte. Znaleźliśmy drewnianą ramę łóżka w sklepie z używanymi rzeczami, a Alex spędził dwa weekendy szlifując ją i polerując, aż lśniła.

"Trzymaj się.

Twoje szczęśliwe zakończenie nadejdzie".

Wypełniłam małą półkę książkami z obrazkami, niektórymi z mojego własnego dzieciństwa, a niektórymi, które znalazłam w sklepach z używanymi rzeczami, z małymi odręcznymi imionami wewnątrz okładek.

Mimo że pokój był pusty, czułam się, jakby też czekał.

Kiedy w końcu zadzwonili, powiedzieli nam, że jest dziecko, które możemy chcieć poznać. Nie powiedzieli wiele, tylko imię, wiek i notatkę, że jest "bardzo cicha".

Mimo że pokój był pusty, wydawało się, że też czeka.

Centrum adopcyjne było jasne i chaotyczne, wypełnione zabawkami i półuśmiechami, które nie do końca ukrywały ciężkość w powietrzu.

Zostaliśmy oprowadzeni przez pracownicę socjalną o imieniu Dana. Była to ciepła kobieta o życzliwych oczach i ze schowkiem przy piersi. Poprowadziła nas przez salę zajęć, w której bawiło się kilkanaście dzieci, niektóre się śmiały, inne były zajęte rękodziełem lub przewracaniem klocków.

Nie mieliśmy listy kontrolnej ani zapisanych preferencji.

Centrum adopcyjne było jasne i chaotyczne.

"Zostaliśmy zaproszeni na spotkanie z konkretnym dzieckiem, ale mamy nadzieję, że nasze serca będą wiedziały" - powiedział Alex do Dany.

"Tak - zgodziła się Dana. "Zawsze uważam, że to najlepszy sposób. Absolutnie nic tutaj nie powinno być wymuszone".

Ale kiedy przechodziliśmy od dziecka do dziecka, oferując małe uśmiechy i delikatne powitania, nic się we mnie nie poruszyło. Wszystkie były piękne i bystre na swój sposób, ale nie czułam tego przyciągania, które zawsze sobie wyobrażałam.

Wtedy Alex delikatnie dotknął mojego ramienia i skinął głową w kierunku odległego rogu pokoju.

"Absolutnie nic tutaj nie powinno być wymuszone".

"Megan - powiedział cicho. "Spójrz tam.

Podążyłam za jego wzrokiem. Mała dziewczynka siedziała ze skrzyżowanymi nogami, oparta plecami o ścianę, ściskając szarego, wypchanego królika. Nie bawiła się. Nie rozmawiała.

Była po prostu... nieruchoma.

"To Lily - powiedziała Dana, jej głos stał się łagodniejszy. "Teresa pomyślała, że chciałabyś ją poznać. Ma sześć lat i jest tu najdłużej, oczywiście w domu i poza nim. Ale... tak.

Nie bawiła się. Nie mówiła.

"Dlaczego?" zapytałem.

"Nie odzywała się od lat. Odkąd zmarła jej matka. Próbowaliśmy terapii i wielu innych rzeczy, ale ona jest... straumatyzowana. Albo ma lęk separacyjny. Trudno to nazwać. Lily była umieszczana kilka razy, ale nikt tak naprawdę nie próbował z nią pracować".

Podeszliśmy do niej.

"Cześć, Lily - powiedziałam, klękając powoli przed nią. "Jestem Megan, a to jest Alex.

"Nie odzywała się od lat. Odkąd zmarła jej matka.

Ścisnęła mocniej króliczka, ale nie zareagowała.

"Nie dziwcie się - powiedziała Dana, uśmiechając się przepraszająco. "Lily nie... angażuje się."

Ale ja nie szukałam zaangażowania. Chciałam tylko, żeby wiedziała, że ją widzimy. Że uznajemy jej obecność i jej milczenie. I że w porządku było po prostu... być.

"Możemy trochę zostać?" zapytał Alex.

"Lily nie... angażuje się.

Usiedliśmy. Pozostała cicho. Ale nie odwróciła się.

I to wydawało się być wystarczające.

"Chcę ją mieć - powiedziałem cicho. "Chcę dać temu dziecku dom.

"Dana - powiedział Alex, nie wahając się ani chwili. "Chcemy Lily.

"Chcę dać temu dziecku dom".

Sfinalizowanie formalności i sprowadzenie jej do domu zajęło trzy tygodnie. Lily nic nie mówiła podczas jazdy samochodem, ale przez cały czas wyglądała przez okno, a jej mała twarz wciąż była nieczytelna.

W domu weszła do żółtego pokoju i rozejrzała się powoli. Jej dłoń musnęła krawędź półki z książkami. Usiadła na łóżku, wciąż ściskając królika.

Nie spodziewaliśmy się, że cokolwiek powie. Nie oczekiwaliśmy nawet, że się uśmiechnie. Chcieliśmy tylko, żeby nasza dziewczynka czuła się bezpiecznie.

Siedziała na łóżku, wciąż ściskając swojego królika.

Każdy kolejny dzień wypełniony był małymi zwycięstwami.

Najpierw pozwoliła mi uczesać swoje włosy, wręczając mi fioletową opaskę do włosów. Potem pozwoliła Alexowi pokazać jej, jak wiązać buty. Innej nocy po kolacji trzymała mnie krótko za rękę, utrzymując kontakt wzrokowy i uśmiechając się delikatnie.

Pewnej nocy Lily w końcu zasnęła bez trzymania króliczka.

Ale przez to wszystko nigdy się nie odezwała.

Widzieliśmy się z psychologiem dziecięcym. Nie mieliśmy złych zamiarów, ale po spędzeniu czasu na badaniu zachowania Lily, chciałam wykluczyć coś ekstremalnego.

Ale przez to wszystko nigdy się nie odezwała.

"Cokolwiek znajdziemy - powiedział Alex, kładąc mi rękę na ramieniu. "Zajmiemy się tym. Ale chcę mieć pewność, że jeśli będzie potrzebowała pomocy, to ją otrzyma.

Psycholog powiedział nam, że milczenie Lily wydaje się być ochronne. I że może znów się odezwać, ale tylko wtedy, gdy będzie tego chciała. I tylko wtedy, gdy poczuje się naprawdę bezpieczna.

"Inne oznaki są naprawdę zachęcające" - powiedział, uśmiechając się. "Myślę więc, że to tylko kwestia czasu, jeśli chodzi o małą Lily".

Więc czekaliśmy.

I tylko wtedy, gdy czuła się naprawdę bezpieczna.

Minęło sześć miesięcy.

Pewnego spokojnego popołudnia, gdy byłam w kuchni zmywając po obiedzie, zerknęłam do salonu i zobaczyłam Lily skuloną nad swoim małym stolikiem artystycznym.

Intensywnie rysowała, jej kredka poruszała się powoli, ale celowo.

Podeszłam, by podziwiać jej pracę, spodziewając się tego, co zwykle: kwiatów, drzew lub okazjonalnego zwierzęcia w neonowym kolorze.

Ale to, co zobaczyłem, sprawiło, że zaparło mi dech w piersiach.

Minęło sześć miesięcy.

Lily narysowała dom. Był to dwupiętrowy dom z drzewem obok, dużym oknem na drugim piętrze i cienistą postacią stojącą za szybą.

To nie był zwykły dziecięcy rysunek. To było konkretne.

Spojrzałem w górę i przez frontowe okno. Lily narysowała dom po drugiej stronie ulicy.

"To piękny rysunek, kochanie - powiedziałem cicho. "Czyj to dom? Byłaś tam wcześniej?

Lily narysowała dom po drugiej stronie ulicy.

Oczywiście nie odpowiedziała mi.

Potem odwróciła się i spojrzała na mnie, i po raz pierwszy odkąd się poznaliśmy, położyła dłoń na moim policzku.

"Moja mama - powiedziała. Jej głos był zachrypnięty i niepewny. "Mieszka w tym domu.

Na początku się nie poruszyłem. Głos Lily pojawił się tak cicho, tak niespodziewanie, że mój mózg z trudem nadążał za tym, co właśnie usłyszałem. Przez sześć miesięcy żyliśmy w ciszy.

A teraz, tak po prostu, przemówiła.

"Moja mama mieszka w tym domu.

Zawołałam Alexa. Głos mi się załamał, gdy wypowiedziałam jego imię.

"Co się stało? Co się stało?" krzyknął, pędząc po schodach, z twarzą napiętą zmartwieniem.

"Odezwała się - wyszeptałam. "Alex! Lily... przemówiła!

"Przemówiła?! Co powiedziała? Jego oczy rozszerzyły się.

"Alex! Lily... przemówiła!

Wskazałam na rysunek w rękach Lily. Wciąż kolorowała postać w oknie, znów spokojna i cicha, jakby absolutnie nic się nie stało.

"Powiedziała, że jej mama żyje - powiedziałam. "I że mieszka w domu po drugiej stronie ulicy.

"Kochanie - powiedział Alex, przykucając obok nas. "Możesz to powtórzyć? Co miałaś na myśli? Twoją... mamę?

"Moja mama tam mieszka - powtórzyła Lily.

"Co miałaś na myśli? Twoja... mama?"

Tej nocy Alex próbował to zracjonalizować.

"Może pamięta inny dom. Albo po prostu... śni na jawie? Może to echo traumy?".

Ale ja nie mogłam przestać o tym myśleć. Następnego ranka, kiedy Lily znów stała przy oknie, obserwując dom w milczeniu, wiedziałam, że muszę się sama przekonać.

Przeszedłem na drugą stronę ulicy i zapukałem.

Musiałem sam się przekonać.

Kobieta, która odebrała, wyglądała na zaskoczoną moim widokiem. Była blisko mojego wieku, miała ciemne włosy splecione w luźny warkocz i oczy, które wyglądały na zmęczone, ale życzliwe.

"Cześć, jestem Megan - powiedziałam grzecznie. "Mieszkam po drugiej stronie ulicy.

"Jestem Claire - powiedziała. "Wprowadziliśmy się kilka tygodni temu.

"To może zabrzmieć dziwnie, Claire - kontynuowałem, prawie tracąc nerwy. "Ale... czy znasz małą dziewczynkę o imieniu Lily?

"Mieszkam po drugiej stronie ulicy.

"Nie - powiedziała powoli, niemal niepewnie. "Nie sądzę. Dlaczego?

Zawahałem się, zanim ponownie się odezwałem. Claire była całkowicie uprzejma, ale widziałem, że w jej oczach zaczyna pojawiać się zmieszanie. Nie winiłem jej za to. Byłem nieznajomym stojącym na jej progu i pytającym o dziecko, którego nie znała.

"Wiem, że to niekonwencjonalne - dodałem ostrożnie. "Ale naprawdę muszę, żebyś coś zobaczyła".

Wyciągnęłam telefon i znalazłam jedyne zdjęcie biologicznej matki Lily. Zostało zrobione lata temu, było lekko ziarniste, ale jej rysy były wyraźne. Odwróciłem ekran w stronę Claire.

"To... niekonwencjonalne, wiem."

"To biologiczna matka Lily - wyjaśniłem. "Lily jest naszą córką. Adoptowaliśmy ją sześć miesięcy temu.

Kontynuowałem opowiadanie historii Claire, a ona pochyliła się, by przestudiować zdjęcie, gdy mówiłem. Jej twarz lekko zbladła.

"Wygląda zupełnie jak ja, Megan - mruknęła.

Przytaknęłam.

"Wygląda zupełnie jak ja".

"Też mną to wstrząsnęło - zgodziłem się. "To znaczy, kiedy otworzyłaś drzwi. Ale nie sądzę, by Lily rozumiała, co widzi. Ale myślę, że może ponowne spotkanie z tobą mogłoby jej pomóc? Pomóc jej oddzielić wspomnienia od... prawdy.

"Jeśli miałoby to pomóc twojej córeczce, to oczywiście. Chętnie się z nią spotkam. Tylko... może... powiedz mi, co mam powiedzieć?

Kiedy Claire podeszła, Lily początkowo się spięła. Ale Claire delikatnie uklękła przed nią.

"Z przyjemnością ją poznam.

"Nie jestem twoją mamą, kochanie - powiedziała. "Ale wiem, że jestem do niej podobna. Nie mogę być nią... ale cieszę się, że mogę być twoją przyjaciółką.

Lily patrzyła na nią przez dłuższą chwilę, po czym skinęła głową. Nie powiedziała nic więcej, ale jej ramiona rozluźniły się i uśmiechnęła się.

Claire stała się znajomą twarzą w naszym życiu. Machała do nas ze swojego ganku, przynosiła ciasteczka lub siadała z nami na trawniku, gdy Lily rysowała.

"Nie jestem twoją mamą, kochanie".

Z czasem Lily znów zaczęła mówić, na początku cicho, ale potem coraz pewniej. Opowiadała mi historie o swoim króliczku, o snach, które miała i o rzeczach, które ją rozśmieszały.

Przestała stać przy oknie.

Pewnego ranka wczołgała się do łóżka między mnie a Alexa i uśmiechnęła się.

Przestała stać przy oknie.

"Kocham was, mamo i tato" - wyszeptała, zanim szybko zasnęła.

Lily ma teraz siedem lat. Jej królik nadal śpi obok poduszki, ale czasami zostawia go na półce. W naszym przedpokoju jest zdjęcie naszej czwórki: mnie, Alexa, Lily i Claire, siedzących na frontowych schodach.

Nie każdy ma rodzinę, o jakiej myślał, że marzy. Ale czasami, jeśli mają szczęście, dostają tę, której potrzebują.

"Kocham cię".

Jak myślisz, co dalej stanie się z tymi postaciami? Podziel się swoimi przemyśleniami w komentarzach na Facebooku.